Kyzylorda-news.kz Бүгінде Жалағаш ауданында 91 тыл ардагері бар. Соның бірі – М.Шәменов ауылының тұрғыны Рәзия Жүсіпова. Ол 1937 жылы дүниеге келген. Оның балалық шағы Ұлы Отан соғысының сұрапыл кезеңімен тұспа-тұс келеді. Мереке қарсаңында ерте есейіп, Ұлы Жеңіске үлес қосқан кейіпкерімізбен тілдесу үшін арнайы қарашаңырағына сәлем беріп бардық.
Әжемізден бұрынғы естеліктерін еске түсіріп, балалық шағында көрген қиыншылықтарын айтып беруін өтіндім. Сонда кейіпкеріміз ұзақ ойға шомып, әңгімесін былай бастады:
– Өткерген қиын күндердің бәрі әлі күнге дейін көз алдымда. Мен ес білгелі соғыстың не екенін білмесем де, ол туралы жиі еститінмін. Әке-шешем дастарқан басында әңгімелесіп отырып, жылағандарын көріп, «неге жылап жатыр?» екен деп жандарына барсам, соғыс туралы айтып жататын. Әкем «соғысқа мен де кетемін» дегенде анам одан сайын қамығып, «сонда біз мына қыз екеуміз ғана қаламыз ба?» деп көз жасын көл қылатын. Аналарымыздың көз жасына қарамастан «соғыс басталды» дегеннен әр үйден бір-бір адамнан, тіпті бір үйден 2-3 адамнан соғысқа аттанды. Ауылда тек жасы келген, көзі көрмейтін ер азаматтар, әйелдер мен балалар қалды. Біздің үйден әкем, араға бір апта салып әкемнің інісі, яғни 18 жасар ағам да соғысқа аттанды. Анам таңертең ерте жұмысқа кетіп, үйге тасқараңғыда қолындағы бір уыс дәнімен оралатын. Сол бір уыс дәнді түнімен диірменге тартып, бір күлше нан пісіреді. Бір сиырымыз бар. Анам жұмыстан келгенше ойын баласы болсам да сол сиырды бағып, сауып қоятынмын. Азанда жұмысқа кеткенде анам бір күлше нанның жартысын өзіне, жартысын маған беріп кешке дейін тағы бір уыс дән әкелуге кететін. Түнімен ұйықтамай қолғап, шұлық тоқитынбыз. Апамнан «бұны кімге береміз?» десем, әкең мен ағаңа жібереміз дейтін. Таң атқанша көз ілмей, мылтық атуға ыңғайлы үш саусақты қолғап тоқыдым. Соғыс бітіп, әкем құлағынан жарақат алып оралды. Ағамнан екі-ақ рет хат келді. Кейін ешқандай хабар алмадық, – дейді тыл ардагері.
Ол күндіз қатарластарымен бірге жүргенде күн батып, айналасын қараңғылық басқан. Бір-бірін көрмей әзер тауып қорыққаннан сол маңдағы бір кепеге бас сауғалайды. Әжеміз кепенің саңылауына көз тастап, даланы көрмекші болғанда аспанды жарық жұлдыздар мекендегенін айтады. Сол кездегі үлкендер күннің бұлай тұтылып, мезгілсіз қараңғылық басқанын соғысқа кеткен жас балалардың жазықсыз төгілген қанына теңесе, ал жұлдыздың жарқырап шыққанын соғыстың соңы жақсылықпен бітеді деп болжаған.
Кейіпкеріміздің анасы 13 құрсақ көтерген. Алайда әженің бауырларының барлығы нәресте кезінде жаман аурумен ауырып, қайтыс болған екен. Бүгінде ардагер – «Алтын алқа» иегері. 18 жасында Алтынбек Жүсіпке тұрмысқа шығып, небәрі 48 жасында жолдасынан айырылып, 8 перзентін өсіріп, «ұлын ұяға, қызың қияға» қондырған. Бүгінде сол балаларынан тараған 30 немере, 57 шөбере, 2 шөпшек сүйіп отыр. Ақжаулықты анамыздың кеудесінен «Алтын алқа» медалі мен «Еңбек және Тыл ардагері» медалі орын алған.
Ол жас кезінен еңбекке етене араласып, ер-азаматтармен қатар жұмыс істеген. Анамыз жыл өткен сайын шыңдала түскен. Басына түскен ауыртпалықты мойымай көтеріп, қиыншылықтарды жеңе білген әжеміз бүгінде ұрпақтарына бағыт-бағдар беріп, оларды Отанына, туған халқына адал еңбек етуге тәрбиелеуде.
Ол бүгінге дейін ауылдық «Әжелер» ансамблінде 15 жыл өнер көрсетіп, облыстық шараларға дейін белсене қатысқан. Мұнан бөлек ауылда тәрбиелік бағытта ақжаулықты ананың қатысуымен жастармен тағылымды кездесулер мен түрлі іс-шаралар ұйымдастырылып тұрады. Бүгінде асыл әже кенже ұлы Бауыржанның қолында немере-шөберелерінің қызығын көріп, бақуатты ғұмыр кешуде.
Ел еңсесін тіктеуде еңбек еткен ардагер қашанда сый-құрметке лайық. Уақыт өткен сайын олардың ерен еңбегі еселеніп, жастарға насихаттала бермек.